Je bent een vrouw van 75 ,je hebt veel kwalen met de jaren kwamen er steeds meer bij.

Maar je kon je eigen nog redden in je vertrouwde huisje waar je meer als 40 jaar woonde.

Voor 13 maanden geleden begon voor jou je ellende pas,je kwam te vallen in je slaapkamer ,heup gebroken ,ziekenhuis een operatie.

Revalideren in een verpleeghuis eigenlijk voor een korte periode,je lag daar met zijn 2 ,vele mochten naar huis toe maar jij moest daar blijven.

Vele keren heb ik je opgezocht ,je zei gaat niet goed Els.

Soms viel je zomaar flauw,onderzoeken volgden maar er kwam niets uit.

Resultaat je moet naar een verpleeghuis toe,definitief !!!

Je verdriet was groot,weg uit je eigen huisje nooit zul je daar meer terug keren.

Veel lief en leed heb je daar meegemaakt.

Je zoon belde me op,Els ik haal Mama op voor een laatste keer ,dat ze toch een beetje afscheid kan nemen van haar huisje.

Ik was vanmiddag daar,je kwam in een rolstoel een mager vrouwtje ben je geworden.

Veel emotie was er in jou,je wilde alles wel meenemen,maar helaas je zult je kamer rolstoel vriendelijk moeten maken,dus weing kan maar mee.

Aan alles wat er staat heb je jouw herinneringen en die moet je nu achterlaten,vele tranen rolden over je wangen.

Wij hadden ook zoiets hoe maak je keuzes van wat je meeneemt,voor jou heel moeilijk.

Je zoon en ik stonden er een beetje verloren bij.

Tegen je zoon zei je ,doe jij maar uitkiezen wat het beste voor mijn is.

Om 4 uur gingen we naar buiten toe,40 jaar is lang om zomaar afscheid van te nemen.

Volgende week vrijdag ga je naar je nieuwe kamer toe,je zit als een zielig hoopje mens in je rolstoel.

Soms kan het leven hard zijn,maar je hebt geen andere keus.

Dit is de minder leuke kant van ouder worden.

Ik hoop dat je toch nog wat gelukkige jaren hebt,je bent pas 75.

Els.